بر لبت بوسه ی سرخی بنشاندم گویی
صبح شیرین به تن خسته ی یلدا گشتم

نفست خورد به من، نفخه ای از سور آمد
به یخ و سردی و پاییز مسیحا گشتم

دست در دست تو و دل به تو بستم تا صبح
بعد از آن بحر به دل، با ید بیضا گشتم

پیچش موی تو چون تار و رخت چون خورشید
چنگ میزد دو لبت، مست تماشا گشتم

حسین شکرزاده
اسفند ماه 1392